De vorige editie van onze ontmoetingsdag was een groot succes.
Dat bleek uit de vele reacties die we achteraf nog mochten ontvangen. Natuurlijk moest er een vervolg komen.
Dus, op zoek naar een geschikte locatie voor de volgende bijeenkomst. Het is onze bedoeling om de nabestaandendag elke keer te laten doorgaan in de buurt van een ander transplantatiecentrum, op die manier moet iedereen al eens een keer verder of misschien juist niet zo ver rijden om erbij te kunnen zijn.
Vorig jaar Antwerpen, nu was Gent aan de beurt.
Mooie plekjes genoeg in Gent, maar de locatie moet ook nog eens vlot te bereiken zijn en beschikken over voldoende parkeergelegenheid. Daarom zijn we uitgeweken naar Drongen, daar staat een prachtige “Oude Abdij”, die ons geschikt leek voor onze ontmoetingsdag.
Op 7 oktober, de dag voor de verkiezingen, was het dan zover : De opkomst was groot, we mochten die dag meer dan 150 mensen verwelkomen !!
Na het welkomstwoord van onze voorzitster, kwamen er enkele sprekers aan bod.
Dokter Kerremans kreeg als eerste het woord, zij is kinderchirurg en nauw betrokken bij levertransplantaties. Zij benadrukte vooral dat orgaandonatie een daad is van naasteliefde en dat er gelukkig nog mensen zijn die, op zo’n moeilijk moment, ook nog aan anderen denken.
Vanuit de groep van de transplantatiecoördinatoren heeft Walter van Donink van het UZA een woordje gezegd.
Daarna kregen we het ontroerende verhaal te horen van Barbara van den Bulcke, zij is als jong meisje altijd ziek geweest en dankzij de beslissing van een donorfamilie heeft zij de kans gekregen om een nieuw leven te beginnen na haar levertransplantatie.
Als laatste spreker hadden we Mevrouw Renée van Tricht. Haar zoon heeft een levertransplantatie gehad toen hij ? jaar was. Kurt is nu ? jaar en het gaat hem heel goed.
Na vele jaren is Renée op zoek gegaan naar de ouders van de donor. Over haar ervaring heeft ze een boek geschreven : Het leven gaat door.
Na al deze verhalen waren we wel toe aan een kopje koffie en een heerlijk stukje “eigengemaakte” abdij-cake.
Dat is dan ook het moment dat de aanwezigen met elkaar in gesprek komen. Soms vloeien er wel enkele tranen, maar dat mag, we voelen allemaal hetzelfde. Langs de andere kant doet het goed om er nog eens over te kunnen praten en te weten dat je er niet alleen voor staat.
Een gesprekje met iemand die een orgaan heeft ontvangen doet ook ontzettend deugd, te zien hoe dankbaar deze mensen zijn, doet je echt beseffen dat het goed is….
We weten dat deze ontmoetingsdag voor velen misschien weer heel wat emoties brengt, maar we zijn ervan overtuigd dat het voor velen toch ook een positieve ervaring is.
[FGAL id=194]