Nabestaandendag – oktober 2009

Reeds voor de 5de keer organiseerden wij afgelopen jaar onze nabestaandendag.

Deze keer hadden wij gekozen voor Gent. Het Maaltebruggekasteel leek ons een geschikte locatie. Een mooi kasteel, omgeven door groen, voldoende parkeerplaats en vlot te bereiken.

230 mensen mochten we verwelkomen. De zalen vielen daarvoor eigenlijk een beetje te krap uit. Het is voor ons altijd moeilijk om van tevoren in te schatten hoeveel mensen zich zullen inschrijven, maar de ervaring leert ons ondertussen dat er elk jaar ongeveer 40 mensen bijkomen. Het is ook niet altijd even gemakkelijk om een perfecte locatie te vinden die, en goed gelegen is, een beetje rust uitstraalt, de mogelijkheid biedt om even buiten te komen, betaalbaar is en die dan ook nog voldoende ruimte biedt, maar we doen ons best.

Zoals elk jaar waren de coördinatoren van de verschillende ziekenhuizen ook weer aanwezig, evenals een aantal getransplanteerden, zodat er ook met deze mensen gesproken kon worden.

Luc Colenbie, transplantatiecoördinator van het UZ Gent, heeft de mensen op zijn eigen manier toegesproken. Hij had ook een volle doos kaarsjes meegebracht, van elke donorfamilie mocht er iemand naar voor komen om voor zijn/haar donor een kaarsje aan te steken……een heel intens moment.

Tiny Legs Tim, (Tim De Graeve) heeft ons op een zeer speciale manier zijn transplantatieverhaal verteld. Tijdens zijn ziekte en na zijn transplantatie is hij liedjes gaan schrijven, waarin hij zijn verhaal en zijn gevoelens omschrijft. Hij maakt hierbij zelf muziek op zijn gitaar en mondharmonika.Kortom een muzikaal transplantatieverhaal, uniek….

Lennert en zijn mama Veerle waren ook bereid om het verhaal van Lennert te vertellen.Lennert onderging al op zeer jonge leeftijd een levertransplantatie en is intussen opgegroeid tot een flinke jongeman van 12.

Kortom, weer een nabestaandendag waarop velen tevreden terugkijken, hoe moeilijk en emotioneel het soms ook is. Bij ons mag er nog over gesproken worden en mag er ook best geweend worden, dat is ook heel normaal en we moeten dat zeker niet verbergen.

Ik hoop dat ik u op onze volgende bijeenkomst weer mag ontmoeten.